คุณโมโนมาถึงประเทศญี่ปุ่นเมื่อปี 2008 และได้เรียนญี่ปุ่นอยู่ที่โรงเรียนสอนภาษาในนากาโนะก่อนที่จะเข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัย APU ในคิวชูในเวลาต่อมา

ปัจจุบันเขาก็ยังคงศึกษาอยู่ในระดับปริญญาโทด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่มหาวิทยาลัย APU

หัวข้อเปเปอร์จบปริญญาตรี: ปัญหาที่พยาบาลจากอินโดนีเซียพบเจอในการทำงานด้านพยาบาลในญี่ปุ่น

หัวข้องานวิจัยปริญญาโท: นโยบายจัดการปัญหา HIV ในอินโดนีเซีย

Q：ตอนแรกที่มาถึงญี่ปุ่น โรงเรียนหรือเพื่อนๆรอบข้างเป็นอย่างไรบ้าง?

A：ตอนที่เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นที่นากาโนะ ผมพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยครับ แม้แต่ฮิรากานะ คาตาคานะ ก็อ่านเขียนไม่ได้ รอบๆตัวส่วนใหญ่เป็นนักเรียนต่างชาติไม่ค่อยมีคนญี่ปุ่นอยู่เท่าไหร่จึงไม่ค่อยมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่น

จริงๆแล้วที่เริ่มพูดภาษาญี่ปุ่นได้ก็หลังจากที่ซื้อโทรทัศน์มาครับ พอได้ดูโทรทัศน์ก็เริ่มเข้าใจเรื่องที่ทุกๆคนพูดคุยกันทุกๆวัน รวมถึงมุขตลกต่างๆก็พอเข้าใจบ้าง พอเป็นแบบนี้เราเริ่มมีพื้นหลังของเนื้อหาที่ทุกๆคนพูดกันทำให้สามารถสนทนาได้ง่ายขึ้น อย่างในตอนนี้หัวข้อการคุยกับเพื่อนๆในแลปก็อย่างเช่น”นายกอาเบะพูดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว” แล้วก็พูดคุยกันต่อไปต่างๆนานา (ฮา)

จริงๆแล้วผมชอบรายการวาไรตี้มากเลยครับ (ฮา) เพราะว่ารายการโทรทัศน์ของญี่ปุ่นมีซับไทเทิล ถึงแม้จะดูเทอะทะไม่สวยงามเลยก็ตาม การมีซับไทเทิลเป็นการช่วยเหลือนักเรียนต่างชาติอย่างมาก ทุกๆอย่างที่ถูกพูดอยู่ในรายการจะถูกเขียนออกมาเป็นตัวอักษร

Q: นอกจากนี้ ในช่วงแรกๆที่มา มีอะไรที่เป็นประโยชน์ในการหาเพื่อนบ้างไหมครับ?

A: หลังจากที่ย้ายออกมาจากนากาโนะ ในตอนแรกก็ได้เข้าไปอยู่ในหอของมหาวิทยาลัย APU ถึงแม้จะเป็นห้องเดี่ยวไม่มีรูมเมทแต่ก็มีพื้นที่ส่วนกลางทำให้มีโอกาสพูดคุยกับคนหลายๆคน ด้วยเหตุนี้จึงมีเพื่อนมากมาย หลังจากนั้นก็ได้ย้ายมาอยู่แชร์เฮาส์กับเพื่อนต่างชาติอีก 3 คนครับ

ที่ APU มีการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมมากมาย เนื้อหาที่เรียนก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น สนุกมากๆเลยครับ ความจริงแล้วก็อาจจะสนุกมากไปหน่อย (ฮา) ภาคเรียนแรกเลยได้ 0 หน่วยกิต ทำให้ต้องเรียน 4 ปีครึ่งจึงจะจบ ถึงอย่างไรก็ตามก็มีแต่ความทรงจำดีๆทั้งนั้นเลยครับ

Q: ได้เข้าชมรมอะไรใน APU บ้างไหมครับ?

A: ชมรมกลับบ้านครับ! (ฮา) แต่ว่าก็ได้เข้าร่วมกิจกรรมการเต้นอาวะ(การเต้นพื้นเมืองบริเวณ โทคุชิมะ)ที่เบ็ปปุอยู่บ้างครับ

ที่ APU มีสิ่งที่เรียกว่า Multicultural week  อย่าง Indonesian week หรือแม้แต่ Malaysian week ก็มีผมก็ได้มีส่วนร่วมใน Sri-lanka week ครับ

ชมรมคงเป็นสังคมแนวตั้งเกินไปสำหรับผม ผมไม่ค่อยชอบพวกสิ่งที่เรียกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องสักเท่าไหร่ คนที่เข้ากับสังคมแบบนั้นก็คงเข้าได้ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันแย่อะไรนะครับแต่ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจกับสังคมแบบนั้น ถ้าถามว่าผมเป็นพวกไหนก็คงเป็นพวกที่คุยกับอาจารย์แบบเป็นกันเอง (ฮา) ผมยังเคยชวนอาจารย์แบบว่า “ไปดื่มกัน!!” เลย สนุกมากเลยครับ